#ความตาย #ความเชื่อ #ทัศนคติ
เส้นทางชีวิตเราแตกต่างและหลากหลาย แต่สุดท้ายเรามีบทสรุปเดียวกัน // ส่งกันพันลี้ ก็ต้องจากกันอยู่ดี … ผมส่งได้แค่นี้นะครับ ยินดีกับตาด้วยที่ก้าวข้ามบทสุดท้ายไปได้แล้ว.
#ความตาย #ความเชื่อ #ทัศนคติ
การจากไปของตาซึ่งผูกพันกับผมมาตั้งแต่เด็กจนโต ทำให้ผมได้มีโอกาสสำรวจจิตของตัวเอง ว่าเข้าใจเข้าถึงในเรื่องนี้อย่างไรบ้าง ก็พบว่า ผมไม่มีความกลัวใดๆ หลงเหลืออยู่อีกเลย ก็อาจเพราะความใกล้ชิดกัน ซึ่งหากเป็นคนอื่นผมยังรู้สึกเช่นเดียวกันนี้มั้ย ตรงนี้ยังไม่ชัด
แม้ไม่มีโอกาสบวชหน้าไฟ แต่ก็ตั้งใจว่าผมจะเป็นคนนำจูงคุณตาจากบ้านไปป่าช้าเอง ซึ่งตลอดระยะทางนั้นมันดูไกลเหลือเกิน มีปัญหาติดขัดนั่นนี่อยู่หลายอย่าง คนเฒ่าคนแก่ที่จูงมาด้วยกันบอกว่า ตาคงมีห่วงไม่อยากไป นั่นคงเป็นเหตุผลนึงที่ยายไม่ยอมไปส่งตา … พอผมได้ยินอย่างนั้น จึงอธิษฐานจิตไปตลอดทางบอกตาว่าไปกันเถอะ ตาหมดภาระทางโลกแล้ว อีกนิดเดียวก็จะก้าวข้ามทุกอย่างแล้ว ไปกันเถอะผมจะพาไปเอง ซึ่งบางครั้งบางจุดเหมือนจะเป็นปัญหาแต่ก็ผ่านไปได้อย่างหวุดหวิด ให้ผมลุ้นอยู่ตลอดทาง … ตาน่าจะห่วงหลานคนเล็กอีกคน ก็เลยพยายามคุยกับหลานเรื่องชีวิตความเป็นอยู่ เรื่องอนาคต เพื่อให้ตาได้ยินว่า หลานมันดูแลตัวเองได้แล้ว หรือไม่อย่างไรก็ตามผมก็ช่วยดูแลมันอยู่ห่างๆ
… พิธีกรรมต่างๆ ล่วงเลยไปได้เกือบดี เว้นแต่พระสงฆ์ที่มีคิวยาวเหยียด จนเราทำพิธีอื่นๆ ที่ป่าช้าเสร็จหมดแล้ว แต่เราต้องรอร่วมๆ ชั่วโมงให้พระเสร็จจากกิจอื่น เพื่อมาพิจารณาผ้าบังสุกุลเพื่อจะเข้าสู่พิธีเผาจริงๆ เสียที … มองในมุมของคนทั่วไปบอกว่าเหล่านี้คือสัญญาณว่าตาไม่อยากเผา ซึ่งผมไม่รู้ว่าจริงมากน้อยแค่ไหน รู้แต่ว่าถ้าเป็นจริง ผมต้องอยู่เพื่อเป็นกำลังใจให้ตา ทำทุกอย่างที่อยากทำให้ตา ช่วยยกโลงใส่ในเตา เอาดอกไม้จันท์ที่คนเอามาวางในถาดไปใส่ในโลง (เคยทำครั้งแรกในชีวิต) จนเริ่มเผา ผมไปยืนส่งตาหน้าเตา จนคนที่ดูแลการเผาถามผมว่า อยากดูหรอ เดี๋ยวเปิดให้ ผมตอบแบบไม่รีรอว่า ครับ … เขาเปิดให้ดู ผมเห็นไฟที่ลุกท่วมโลง ค่อยๆ ไหม้โลงไปเรื่อยๆ … รู้สึกได้ถึงความไม่เที่ยงแท้จีรังของสังขาร ผมยืนดูคอยเป็นกำลังใจให้ตาอยู่พักใหญ่ จนเริ่มเห็นและรู้สึกว่า ร่างตาเริ่มไหม้ไปเยอะ ก็ยินดีกับตาที่ก้าวข้ามไปได้แล้ว และรู้สึกร้อนหน้าตัวเองมากเกินไปแล้วด้วย ฮ่าาาาาา ก็บอกคนที่ดูแลตรงนั้นว่า พอแล้ว … แล้วเดินลงมาจากเมรุ เห็นว่าญาติๆ และผู้ใหญ่หลายคนรออยู่ที่รถแล้ว พอผมไปถึง ก็มีแต่คนบอกผมว่า ปกติเขาไม่ให้ลูกหลานอยู่นาน เพราะกลัวคนตายจะอาลัยอาวรณ์แล้วศพไม่ไหม้ … ในตอนนั้นผมไม่ได้ตอบอะไร แต่ในใจผมคิดต่างออกไปว่า ผมอยู่ตรงนั้น เพื่อเป็นกำลังใจให้ตาก้าวข้ามทุกสิ่งทุกอย่างไปได้อย่างแท้จริงต่างหาก
